Bu gece, bir yudum yaş düştü gönlümden.
“Adamlar ağlamaz”demiştin bir keresinde.
Ağlarmış Dilberim...
Adamlar da ağlarmış!
Kim bilir...
Belki bu düşen yaşlar; toprakla sevişir...
Onun koynunda uyur:
...ve kim bilir...
Belki; bu fosilleşen umutlarım boy verir.
Boy verir de; meyveleri olur kim bilir...
Kim bilir Dilberim...
Belki koca koca ağaçlar olur da gölgesinde çocuklar oynar.
Belki de aşıklar buluşur.
Biz, onları izleriz seninle.
Parmaklarımı saçlarına dolar, diZlerimde uyuturum seni...
Sonra masallar anlatırım belki en pembesinden!.
Kahramanı SEN olursun...
Hükümdarım, devletim, cennetim;
Dilberim!
